واژگانی به رنگ انتظار

آفتاب, آب, آینه، باغ, گل, یاس، دریا, موج, نسیم, باران, شبنم و دیگر واژه‌های لطیف و ستودنی، دست‌مایه‌ای است برای همه سروده‌هایی که از جان برمی‌خیزند و تقدیم جانان می‌شوند.
در عصر غیبت نیز, فراق و انتظار از یک‌سو، و شور و مستیف چشم به راهان از سوی دیگر، دست به دست هم می‌دهند و شاعر را وادار به انتخاب زیباترین کلمات می‌کنند. از این‌روست که اشعار مهدوی در همان حال که اندیشه‌های بلند صاحبانشان را نشان می‌دهند, بیانگر لطف و ظرافت زبانی آنها نیز هستند, آن چنان‌که گویی هر بیت از این سروده‌ها گل‌‌‌برگی است پیشکش حاضرترین امام, موعود(ع).
برآنیم تا در این مجموعه از نوشته‌ها, نگاهی به پربسامدترین واژگانی که در اشعار مهدوی به‌کار رفته‌اند بیندازیم و ناکامی دیدار او را با لذت تکرار نام والایش, آسان‌تر کنیم.
«بهار» از جمله واژگانی است که در اغلب سروده‌های مهدوی به چشم می‌خورد و شاعران معاصر، به‌خوبی، توانسته اند در محور هم نشینی کلام, جایگاهی مناسب را به آن اختصاص دهند.
در برخی از ابیات، «بهار» استعاره از وجود مقدس حضرت ولی عصر (عج) است:

(حمید سبزواری)

(بهمن صالحی)
گاه نیز حضرت مهدی(ع) و فیض وجودی ایشان به «بهار» تشبیه شده است:

(محمدتقی اکبری)
«بهار» در شعر معاصران, فصل آمدن امام است:

(سهیل محمودی)

(حمیدرضا شکارسری)

(محسن حسن زاده)

(سیداکبر میرجعفری)
«سیمیندخت وحیدی» نیز در دو غزل خود به این موضوع اشاره می‌کند:

«طباطبایی ندوشن» هم در انتظار طلوع بهار و آمدن امام می سراید:

به هرحال آنچه به یقین اتفاق می‌افتد, تکاپوی بهار است در آستانه ظهور پر برکت امام (ع) و «علیرضا قزوه» به خوبی به آن اشاره می کند:

در دل و زبان برخی از شاعران نیز، امام با بهار مقایسه شده و بی‌شک، برتر از هزار بهار جلوه کرده است:

(قیصر امین پور)

(محمدعلی شیخ الاسلامی)

(محمود شاهرخی)
به راستی که اگر برای بهار عزتی است به سبب وجود امام است که کریمانه به بهار می‌پیوندد:

(علیرضا قزوه)
«بهار» اسباب طراوت و شادابی و زندگی بخش است و نگاه و خنده امام نیز بی شک همین گونه است:

(افشین علا)

(سیداکبر میرجعفری)
«ایرج قنبری» از زاویه ای دیگر به بهار و امام نگریسته و در تصویرسازی چند‌جانبه‌ای امام را روح هستی خطاب می‌کند و براین باور است اگر همه عالم بهاری باشد, بی‌وجود امام (عج), گویی مرغ خوش الحانی در این بهار یافت نمی‌شود:

در تصویر دیگری, امام (ع) احیاگر بهار و هستی بخش و مسیحف آن قلمداد شده است:

(احد ده بزرگی)
امام (ع) از سمت و سوی بهار می‌آید و راه او بهاری است:

(محمد طاهر احمدی)
ایشان چون گلی سرخ, مرکبی از بهار را سوار شوند:

(سید حسن حسینی)
پس از خاطر نبریم که حضور امام، یاد آور بهار است:

(زکریا اخلاقی)